Η άτυπη έναρξη της προεκλογικής περιόδου των 60 ημερών επανέφερε στο προσκήνιο το πολιτικό ζήτημα της χώρας: από τη μια πλευρά υπάρχει μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός του οποίου δεν αμφισβητείται η επικυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό, κι από την άλλη υπάρχει μία κατακερματισμένη αντιπολίτευση, πέντε συν τριών κομμάτων. Πέντε του τόξου Κεντροαριστερά – Αριστερά και τρία που τοποθετούνται στον πέραν της Δεξιάς χώρο. Αν και το «διαίρει και βασίλευε» δεν είναι κάτι καινούργιο – από την εποχή του Βυζαντίου υπάρχει ως πρακτική και ως επιδίωξη στην πολιτική –, είναι εμφανές ότι στις ημέρες μας δημιουργεί θέματα εύρυθμης λειτουργίας των θεσμών και απρόσκοπτης λειτουργίας του πολιτεύματος.

Η παρουσία μιας ισχυρής αντιπολίτευσης εκ των πραγμάτων καταστέλλει την αμετροέπεια, περιορίζει την αλαζονεία, μειώνει την έπαρση, αντιμετωπίζει επί του πεδίου την οίηση των κυβερνώντων με την εξουσία. Κυρίως όμως εξαναγκάζει την κυβέρνηση να προσγειωθεί στην πραγματικότητα, να νομοθετεί με γνώμονα τα «θέλω» της κοινωνίας και όχι το τι κάθε φορά περνάει από το μυαλό ενός υπουργού ή και του πρωθυπουργού, και προσπαθεί να το επιβάλει επειδή το έχει βαφτίσει μεταρρύθμιση.

Ασκεί ουσιαστικό έλεγχο στην εξουσία, παρακολουθεί από